Η έλλειψη καθαρής εθνικής εξωτερικής πολιτικής γεννά κινδύνους για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό - μέρος 2o

Στα νεότερα χρόνια οι φωνές αγωνίας από Βορειοηπειρώτες είτε ανεξάρτητες είτε μέσα από κάποια Βορειοηπειρωτικά σωματεία, που ζητούσαν μια ενιαία ελληνική εξωτερική πολιτική με γνώμονα τα συμφέροντα της Ελλάδας και των Βορειοηπειρωτών, αντιμετωπίζονται αρνητικά και ως αντιδράσεις εθνικιστών. Σπιλώνοντας αυτές τις φωνές, ως φωνές «πολεμοχαρείς», ως φωνές «που στόχο έχουν την διατάραξη της φιλίας με την γείτονα χώρα», με την οποία θεωρείται (βλακωδώς) πως πια έχουν αποκαταστήσει τις σχέσεις οργής και μίσους που υπήρχαν παλιά και βρίσκονται σε ένα διαρκή «μήνα του μέλιτος».

Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια κύρωσε και παρέδωσε στην Αλβανία, άνευ όρων, σημαντικά διαπραγματευτικά χαρτιά που είχε στο χέρι της. Η αρχή έγινε με το Σύμφωνο Φιλίας Συνεργασίας και καλής Γειτονίας που υπογράφηκε το 1996. Ήρθε μετά η επικύρωση από την ελληνική Βουλή της Συμφωνίας Σύνδεσης-Σταθερότητας της Αλβανίας με την Ε.Ε., στη συνέχεια τη Συμφωνία Σύνδεσης της Αλβανίας με το ΝΑΤΟ και τη Συμφωνία για την Οριοθέτηση των Θαλάσσιων Ζωνών και Υφαλοκρηπίδας η όποια ακυρώθηκε από το Αλβανικό Συνταγματικό Δικαστήριο στο οποίο είχε προσφύγει το Σοσιαλιστικό κόμμα του νυν πρωθυπουργού της Αλβανίας Ράμα.

Σε όλες αυτές τις συμφωνίες δεν υπήρξε ούτε ένα σημείο το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως δικαίωση του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού ή τουλάχιστον να τον ωφελήσουν ως προς την μόνιμη απαίτηση του, την εθνική δικαίωση.

Το τελευταίο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί πού έχει απομείνει στην Ελλάδα είναι η οριοθέτηση των χερσαίων συνόρων με την επανατοποθέτηση των πυραμίδων. Ένα παλαιό αλλά και συνεχές αίτημα των Αλβανών οι οποίοι τώρα προσπαθούν μέσω των νέων διαπραγματεύσεων που θα αρχίσουν με την Ελλάδα και την υπογραφή της νέας συμφωνίας για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών και της υφαλοκρηπίδας να εντάξουν σε αυτή και να ολοκληρώσουν και την οριοθέτηση των χερσαίων συνόρων μεταξύ των δύο χωρών.

Αυτό θα μπορούσε να γίνει, αν και το θέμα εκκρεμεί, προς συζήτηση και διευθέτηση στο συμβούλιο των τεσσάρων υπουργών Εξωτερικών (Γαλλίας, Αγγλίας, Ρωσίας και ΗΠΑ).

Περιμένουμε όμως να δούμε, στην ατζέντα των συζητήσεων που πιθανόν θα ξεκινήσουν τώρα για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών και της υφαλοκρηπίδας θα υπάρχει και το θέμα της οριοθέτησης των χερσαίων συνόρων;

Θα προχωρήσει η Ελλάδα σε αυτή την οριοθέτηση πριν επιτευχθούν όροι που θα προστατεύσουν τουλάχιστον τα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών; Ή  θα τα κάνει κι αυτά όλα γαργάρα στο βωμό της «φιλίας και της καλής γειτονίας» όπως μέχρι τώρα τα έκανε, εμπαίζοντας μας κυριολεκτικά;

Μερικοί Ελλαδίτες πολιτικοί και εκπρόσωποι του τύπου που αγωνίζονται συστηματικά τα τελευταία χρόνια για το κλείσιμο του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος, χωρίς να υποστούν ποτέ τις συνέπειες των πράξεών τους, προσπαθούν μανιωδώς να μειώσουν την αξία του Βορειοηπειρωτικού θέματος, ως εθνικό ζήτημα, υποστηρίζοντας ότι με την οριοθέτηση και των χερσαίων συνόρων θα αποφεύγονται συνοριακά επεισόδια και ένταση με την κατ΄ αυτούς γείτονα και φίλη Αλβανία.

Τα μέλη αυτής της συγκεκριμένης ομάδας κάνουν σήμερα πως δεν καταλαβαίνουν ότι η επανατοποθέτηση των πυραμίδων, δηλαδή η παραδοχή των υφιστάμενων χερσαίων συνόρων, όπως αυτά άδικα και εις βάρος της Ελλάδας χαράχθηκαν από τις Μεγάλες Δυνάμεις, θα σήμαινε για την Ελλάδα, το κλείσιμο μιας ιστορίας, που έμεινε ανοικτή από τις αρχές του 20ου αιώνα και που το 2014 συμπληρώνει 100 χρόνια. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο απόλυτης ρευστότητας, αναταραχών και αλλαγών συνόρων στα Βαλκάνια.

Οπότε η όλη αυτή κατάσταση που διαδραματίζεται γεννά, μεταξύ άλλων, ένα καυτό ερώτημα: Τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετούν όλοι αυτοί οι φωστήρες του έθνους;

Ασφαλώς και με τις πράξεις τους αποδεικνύουν πως δεν εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας.